ادیت اشتاین، فیلسوف و راهبۀ آلمانی، در 12 اکتبر 1891 در برسلا به دنیا آمد. او کوچک‌ترین فرزند یک خانوادۀ یهودی ارتدکس بود که یازده فرزند داشتند. در سن چهارده سالگی مدرسه را رها کرد و یک سال در هامبورگ نزد خواهر خود ماند. به دلیل تندروی‌های مذهبی خانواده، از مذهب روگردان شد. مادرش که خیلی زود بیوه شده بود، امکان ادامۀ تحصیل را برای فرزندان خود به وجود آورد. به این ترتیب ادیت در دانشگاه‌های برسلا، گوتینگن و فرایبورگ، به تحصیل در رشته‌های فلسفه و تاریخ پرداخت. پس از دریافت درجۀ دکتری در 1916 تا 1918 دستیار علمی استاد راهنمای خود، ادموند هوسرل در فرایبورگ شد. گرچه او مدرک دکتری خود را گرفت، ولی اجازه نیافت به درجۀ پروفسوری دست یابد. ادیت اشتاین در 1932 به مذهب کاتولیسم گروید. در 1933 نامه‌ای به پاپ پیوس ششم نوشت و از او خواست، در رابطه با تعقیب یهودیان توسط نازی‌ها اعتراض کند. البته واتیکان هرگز جوابی به نامۀ ‌اشتاین نداد و در این رابطه هم موضع مخالف نگرفت. با وجودی که ادیت اشتاین قبل از تعقیب یهودیان توسط نازی‌ها از دین یهودیت بازگشته بود، اهمیتی به این موضوع داده نشد. البته خود اشتاین هم در وصیت‌نامه‌ای نوشته بود که دوست ندارد امتیازی بیشتر از دیگران نصیب او شود. ادیت ورزا اشتاین در 26 ژوئیه 1942 بازداشت و به اردوگاه اسیران منتقل شدند.

در 1987 پاپ یوهانس پاول دوم، او را آمرزیده خواند. در 1998 او را قدیس خواندند و روز 9 اکتبر را روز یادبود وی نام نهادند.

ادیت اشتاین در 9 اوت 1942 در اردوگاه اسیران آشویتس – بیرکنا از دنیا رفت.